Dźwięk tygodnia: uliczny muzyk w Kutaisi

Może by spróbować z nowym pomysłem? Cały czas chodzą za mną krajobrazy dźwiękowe, więc może by tak do nich wrócić? W naszym okulocentrycznym spojrzeniu (to ci tautologia) dźwięk jest co nieco marginalizowany, choć wszechobecny w krajobrazie. Na początek krótkie nagranie z kwietnia.
Na głównej ulicy Kutaisi siedzi na plastikowym ogrodowym krześle chłopak. Ma najwyżej dwadzieścia lat. Jego wzrok jest pusty, skierowany przed siebie. Można by pomyśleć, że niewidomy. Gra na zdezelowanym akordeonie, śpiewa do długich fraz instrumentu zachrypniętym głosem. Dziko, ale z dziwną melancholią. Jakieś dwa dni wcześniej w tym samym miejscu grał z towarzyszeniem bębniarza. Byli otoczeni ciasno słuchaczami. Dziś jest sam. Ludzie przechodzą obojętnie. Przed nim kartonowe pudełko, do którego zbiera datki.


Choć to drugie miasto Gruzji (mając na myśli zaludnienie), to jest raczej prowincjonalne, leniwe. Nie zmienia tego przód białego porsche, odbijający się w szklanych drzwiach obok grajka. A zatem: akordeon popękany, muzyk z jednej strony zupełnie nieobecny, roztapiający się w fasadzie ulicy, z drugiej całkowicie wyodrębniony przez swoją muzykę. Muzyka ta nie pasuje do miasta. Jest powyciągana, hipnotyczna, nie przegrywa się ze zgiełkiem miasta. Za dużo w niej przestrzeni, jak na ciasne tunele ulic.
Stoję z boku, niby bawię się komórką. Nagrywam. Choć jest to prostsze, bo mniej widoczne (!) niż robienie zdjęć, to czuję się nieswojo. Rejestrując widok, nie zabieram nic ważnego. Ten dźwięk, muzyka, to co innego.
Pytam Szoreny, czy wie co to za muzyka. Odpowiada, że to góral z Tuszeti. Pytam czy rozumie o czym śpiewa? Podobno o miłości, choć Szorena mówi to nieco bez przekonania. Może góral śpiewa w mało zrozumianym dialekcie i pewności nie ma, ale w końcu o czym można śpiewać, jak nie o miłości?

* * *
Chłopak z akordeonem robi sobie przerwę. W kartonie ledwie kilka monet. Podchodzi do niego dwoje turystów backpackerów, tych w typie światłych podróżników, nie przybywających przecież obłaskawiać dzikich. W każdym razie, raczej Europa Zachodnia, choć znają kilka słów po rosyjsku. Coś mu proponują. On patrzy na nich, nie rozumiejąc. I raczej nie chodzi o ten ambiwalentny w tych stronach rosyjski, a raczej o treść propozycji. Turyści mają mu do zaproponowania: ma-ro-że-noje*.
________________________
* мороженое (ros.) lody
Lokalizacja: Kutaisi, Gruzja

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

nie-miejscownik: Antoninek - przewodnik alternatywny

Obraz
👉  Polub mikrosytuacje na Facebooku  👈 Dlaczego Antoninek? W końcu to zupełnie zwyczajna dzielnica na obrzeżach Poznania? Ponieważ nie ma miejsc nieciekawych, są tylko takie, którym nie poświęca się dość uwagi. Każdy krajobraz nosi bowiem w sobie historie ludzi, ich wyobrażeń, tego jak chcieli i dalej chcą upiększać swoje otoczenie. O tym chcemy opowiedzieć w nie-miejscowniku, czyli przewodniku po zakątkach niedocenionych, niepoznanych lub wręcz zapoznanych. Nie znajdziemy tych opowieści w tradycyjnych bedekerach, na próżno ich szukać w błyszczących katalogach biur podróży. Żaden bloger turystyczny podróżniczy nie uwzględnia ich na liście „top dziesięć rzeczy, które musisz zobaczyć w tym mieście”. Choć są tak blisko, to można się tam poczuć obcym osobnikiem, który jest na wszelki wypadek dyskretnie dozorowany, obserwowany zza firanek. Tym, który się rozgląda, choć sam raczej unika kontaktu. Za to rości sobie prawo do łatwych ocen oraz tanich posiłków i noclegów. Jednym sło
Czytaj dalej »

Jak wybuch II wojny światowej wpłynął na turystykę w Poznaniu?

Obraz
Poznań a w czasie wykonania zdjęcia Posen – Most Teatralny w 1941 roku (źródło: Fotopolska.eu ). Tytułowe pytanie można potraktować jako retoryczne, a w najgorszym razie uznać za głupie. No bo jak wybuch wojny mógł wpłynąć? W czasie wojny nikt nie myśli o turystyce. Jednak idąc za ludową mądrością, mówiącą, że nie ma głupich pytań, warto przyjrzeć się temu zagadnieniu bliżej. Szczególnie, że stało się ostatnio niebezpiecznie aktualne. ▶  Polub Niemiejsca.xyz na Facebooku  ◀ Turystyka między wojnami Na początku 1919 roku w Stanach Zjednoczonych ukazał się pewien folder, zachęcający do podróży do dalekiego europejskiego kraju. Jego okładka wyglądała następująco: „młody mężczyzna w bawarskich portkach ze skóry i kapeluszu z piórkiem idzie skrajem leśnego wąwozu. Nad nim góruje gotycki zamek, a w tle kusząco lśnią zaśnieżone góry” (Boyd 2019). Nie trzeba nawet dodawać podpisu. Od razu wiadomo, że chodzi o Niemcy. Wystarczyło kilka miesięcy od momentu, gdy ucichły fronty I wojny światowej,
Czytaj dalej »

Dźwięk tygodnia: Synagoga się nie rozpływa

Obraz
Długo nie wiedziałem co zrobić z tym nagraniem. Najłatwiej wytłumaczyć to tym, że jest po prostu marnej jakości i to jest dobra wymówka. Brzmi kiepsko, zostało zarejestrowane na szybko, jak się da, tym co było pod ręką, czyli telefonem. Nie planowałem tego dnia niczego nagrywać, nie miałem sprzętu. Zresztą, nie spodziewałem się, że właśnie tego dnia znajdę się z tymi ludźmi w tym  właśnie miejscu. Ale tak naprawdę, to nie o to chodzi. Ale czy w ogóle powinno się takie chwile rejestrować? Czy wolno je potem odtwarzać? A może wręcz trzeba? ▶  Polub Niemiejsca na Facebooku  ◀ Tuż przed wybuchem pandemii, na początku lutego 2020 roku organizowałem w Poznaniu wizytę studyjną. Byli to przewodnicy i przedstawiciele branży turystycznej z Izraela, którzy szukali nowych miejsc, atrakcji, które można polecać turystom. Pominę parę szczegółów natury organizacyjnej, w każdym razie pod koniec ich pobytu weszliśmy do poznańskiej synagogi. Tej, której Niemcy nie spalili, jak to mieli w zwyc
Czytaj dalej »