Jak się nie nudzić z "osiemnastką"?

Od czasu do czasu mam wrażenie, że miarą wartości rozmaitych miejsc turystycznych staje się to, czy dzieci się tam nudzą, czy aby czegoś w swoim dziecięcym rozumku nie uznały za "suchar". Częścią owej turystycznej pajdokracji są oczywiście parki rozrywki, centra handlowe i tym podobne atrakcje. Natomiast coraz częściej ulegają jej także muzea i zabytki.
Generalnie powinny one (tzn. atrakcje, nie dzieci) świecić, popiskiwać, być skrojone najwyżej na poziom nastolatka, tudzież, jak to się mówi, dla każdego od lat 5 do 105. Ponadto mają być interaktywne, zabawne i najlepiej nie poruszać tematów mrocznych czy trudnych, a jeśli już to w sposób bezpieczny, multimedialny i nie-nudny. Właściwie można już mówić o przemyśle zapobiegania nudzie w turystyce. Zapewnianiu rozrywki. Nie jest istotne zdobycie nowej wiedzy lub zdolności odczytania kolejnego fragmentu kodu kultury (nie popkultury). Ważne, że zostało się zabawionym. Lepiej i bezpieczniej wstrzelić się w uśredniony system oczekiwań oraz wartości, który uspokoi zwiedzającego w poczuciu słuszności własnych przekonań. Stoi za tym głaszczące turystów założenie, że nuda jest czynnikiem zewnętrznym. To otoczenie jest jej źródłem. To nie jest wina turysty, że nie dostarczono mu rozrywek. Ba! Turysta płaci, a zatem wymaga, by się nie nudzić. 
Jest oczywiście również aspekt ekonomiczny całej sprawy. Młode rodziny z dziećmi mają całkiem sporą siłę nabywczą i są istotnym ogniwem turystycznego łańcucha podaży i popytu.
* * *
Byłbym jednak hipokrytą, gdybym pominął pozytywy tej sytuacji. Będąc w gdańskim Muzeum Narodowym mogłem nieniepokojony oglądać "Sąd ostateczny" Memlinga z daleka, z bliska i z nosem przy szybie. Po prostu "nie było tam nic ciekawego". Żadnych przycisków, nic nie można było pokolorować, ani ruchem palca po ekranie dotykowym strącić do piekielnych otchłani digitalizowanej wersji ktorejś postaci z obrazu.
Za to mogłem obraz obejść dokoła dowolną ilość razy. Choćby po to, by ujrzeć na zewnętrznej stronie jednego ze skrzydeł tryptyku portret żony donatora, osiemnastoletniej Katarzyny z Tanaglich...


Lokalizacja: Muzeum Narodowe, Toruńska 1, Gdańsk, Polska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

nie-miejscownik: Antoninek - przewodnik alternatywny

Obraz
👉  Polub mikrosytuacje na Facebooku  👈 Dlaczego Antoninek? W końcu to zupełnie zwyczajna dzielnica na obrzeżach Poznania? Ponieważ nie ma miejsc nieciekawych, są tylko takie, którym nie poświęca się dość uwagi. Każdy krajobraz nosi bowiem w sobie historie ludzi, ich wyobrażeń, tego jak chcieli i dalej chcą upiększać swoje otoczenie. O tym chcemy opowiedzieć w nie-miejscowniku, czyli przewodniku po zakątkach niedocenionych, niepoznanych lub wręcz zapoznanych. Nie znajdziemy tych opowieści w tradycyjnych bedekerach, na próżno ich szukać w błyszczących katalogach biur podróży. Żaden bloger turystyczny podróżniczy nie uwzględnia ich na liście „top dziesięć rzeczy, które musisz zobaczyć w tym mieście”. Choć są tak blisko, to można się tam poczuć obcym osobnikiem, który jest na wszelki wypadek dyskretnie dozorowany, obserwowany zza firanek. Tym, który się rozgląda, choć sam raczej unika kontaktu. Za to rości sobie prawo do łatwych ocen oraz tanich posiłków i noclegów. Jednym sło
Czytaj dalej »

Jak wybuch II wojny światowej wpłynął na turystykę w Poznaniu?

Obraz
Poznań a w czasie wykonania zdjęcia Posen – Most Teatralny w 1941 roku (źródło: Fotopolska.eu ). Tytułowe pytanie można potraktować jako retoryczne, a w najgorszym razie uznać za głupie. No bo jak wybuch wojny mógł wpłynąć? W czasie wojny nikt nie myśli o turystyce. Jednak idąc za ludową mądrością, mówiącą, że nie ma głupich pytań, warto przyjrzeć się temu zagadnieniu bliżej. Szczególnie, że stało się ostatnio niebezpiecznie aktualne. ▶  Polub Niemiejsca.xyz na Facebooku  ◀ Turystyka między wojnami Na początku 1919 roku w Stanach Zjednoczonych ukazał się pewien folder, zachęcający do podróży do dalekiego europejskiego kraju. Jego okładka wyglądała następująco: „młody mężczyzna w bawarskich portkach ze skóry i kapeluszu z piórkiem idzie skrajem leśnego wąwozu. Nad nim góruje gotycki zamek, a w tle kusząco lśnią zaśnieżone góry” (Boyd 2019). Nie trzeba nawet dodawać podpisu. Od razu wiadomo, że chodzi o Niemcy. Wystarczyło kilka miesięcy od momentu, gdy ucichły fronty I wojny światowej,
Czytaj dalej »

Dźwięk tygodnia: Synagoga się nie rozpływa

Obraz
Długo nie wiedziałem co zrobić z tym nagraniem. Najłatwiej wytłumaczyć to tym, że jest po prostu marnej jakości i to jest dobra wymówka. Brzmi kiepsko, zostało zarejestrowane na szybko, jak się da, tym co było pod ręką, czyli telefonem. Nie planowałem tego dnia niczego nagrywać, nie miałem sprzętu. Zresztą, nie spodziewałem się, że właśnie tego dnia znajdę się z tymi ludźmi w tym  właśnie miejscu. Ale tak naprawdę, to nie o to chodzi. Ale czy w ogóle powinno się takie chwile rejestrować? Czy wolno je potem odtwarzać? A może wręcz trzeba? ▶  Polub Niemiejsca na Facebooku  ◀ Tuż przed wybuchem pandemii, na początku lutego 2020 roku organizowałem w Poznaniu wizytę studyjną. Byli to przewodnicy i przedstawiciele branży turystycznej z Izraela, którzy szukali nowych miejsc, atrakcji, które można polecać turystom. Pominę parę szczegółów natury organizacyjnej, w każdym razie pod koniec ich pobytu weszliśmy do poznańskiej synagogi. Tej, której Niemcy nie spalili, jak to mieli w zwyc
Czytaj dalej »